บทที่ 22 พลาดพลั้ง (50%)

ทันใดนั้นคนไร้สติก็ผวาซุกไซ้ใบหน้าเข้าหาลำคอแกร่ง ทำเอาผู้ถูกจู่โจมถึงกับสะดุ้งเฮือก หลุดสบถพร้อมผลักร่างบางออกห่างตัวเหมือนโดนของร้อน

“ชิบหาย!”

“ดะ…ได้โปรด…” เจ้าของริมฝีปากสั่นระริกยังคงพร่ำอ้อนวอนขอร้อง

“ไม่!” เขาปฏิเสธอย่างแล้งน้ำใจ

คำตอบสั้นๆ ทว่าได้ใจความทำเอาคนฟังเม้มปากและเบ้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ